Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to elide

  • 1 Elis

    Elis, idis, Akk. idem und in und im, Abl. ide und ī, f. (Ἦλις) und Ālis, lidis, f. (dorisch Ἆλις), eine kleine Landschaft im westl. Teile des Peloponnes, mit der Hauptstadt gleichen Namens (Schauplatz der olympischen Kampfspiele), deren Ruinen j. Palaeopolis (drei Stunden von der Stadt Gastuni), Cic. de div. 1, 91. Verg. Aen. 3, 694. Nep. Alc. 4, 4 (Akk. Elidem). Liv. 27, 32, 2 (Akk. Elim) u. 38, 32, 3 (Akk. Elin). Cic. ep. 13, 26, 2 (Abl. Eli). Ov. met. 14, 325 (Abl. Elide). Plin. 4, 22 (Abl. Elide). – Form Ālis (dor. Ἆλις), wov. Akk. Alidem, Plaut. capt. 379 u. ö.: Abl. Alide, Plaut. capt. prol. 9 u. ö. (s. Brix Plaut. capt. 571). – spätl. Nbf. Ēlida, ae, f. (Stadt), wov. Abl. Elidā, Hilar. op. hist. fr. 2. no. 15. – Dav.: A) Ēlēus, u. (andere Schreibart) Ēlīus a, um (Ἠλειος), elisch, aus Elis (gebürtig), Cic. u.a.: im Plur. subst. Ēlēi (Ēlīi), ōrum, m. (Ἠλειοι), die Einw. von Elis, die Eleer, Liv. u.a. – Nbf. Ālēus (Ālīus), a, um, alisch = elisch, aus Elis (gebürtig), captivi, Plaut. capt. prol. 27: Diores et Polyxenus Alii, Dict. 3, 5: u. Ālēī (Ālīī), ōrum, m., die Aleer = die Eleer, Plaut. capt. prol. 24 u. 59. – B) Ēlēis, idis, f., elisch, humus, Verg. catal. 11, 32. – C) Ēlias, adis, f., elisch, equae, die in den olympischen Spielen um den Preis rennen, Verg. georg. 1, 59. – D) Ēlidēnsis, e, aus Elis gebürtig, Gell. 2, 18, in.: Nbf. Ālidēnsis, aus Alis (= Elis) gebürtig, captivus, Plaut. capt. 880.

    lateinisch-deutsches > Elis

  • 2 Elis

    Elis, idis, Akk. idem und in und im, Abl. ide und ī, f. (Ἦλις) und Ālis, lidis, f. (dorisch Ἆλις), eine kleine Landschaft im westl. Teile des Peloponnes, mit der Hauptstadt gleichen Namens (Schauplatz der olympischen Kampfspiele), deren Ruinen j. Palaeopolis (drei Stunden von der Stadt Gastuni), Cic. de div. 1, 91. Verg. Aen. 3, 694. Nep. Alc. 4, 4 (Akk. Elidem). Liv. 27, 32, 2 (Akk. Elim) u. 38, 32, 3 (Akk. Elin). Cic. ep. 13, 26, 2 (Abl. Eli). Ov. met. 14, 325 (Abl. Elide). Plin. 4, 22 (Abl. Elide). – Form Ālis (dor. Ἆλις), wov. Akk. Alidem, Plaut. capt. 379 u. ö.: Abl. Alide, Plaut. capt. prol. 9 u. ö. (s. Brix Plaut. capt. 571). – spätl. Nbf. Ēlida, ae, f. (Stadt), wov. Abl. Elidā, Hilar. op. hist. fr. 2. no. 15. – Dav.: A) Ēlēus, u. (andere Schreibart) Ēlīus a, um (Ἠλειος), elisch, aus Elis (gebürtig), Cic. u.a.: im Plur. subst. Ēlēi (Ēlīi), ōrum, m. (Ἠλειοι), die Einw. von Elis, die Eleer, Liv. u.a. – Nbf. Ālēus (Ālīus), a, um, alisch = elisch, aus Elis (gebürtig), captivi, Plaut. capt. prol. 27: Diores et Polyxenus Alii, Dict. 3, 5: u. Ālēī (Ālīī), ōrum, m., die Aleer = die Eleer, Plaut. capt. prol. 24 u. 59. – B) Ēlēis, idis, f., elisch, humus, Verg. catal. 11, 32. – C) Ēlias, adis, f., elisch, equae, die in den olympischen Spielen um den Preis rennen, Verg. georg. 1, 59. – D) Ēlidēnsis, e, aus Elis gebürtig, Gell. 2, 18, in.: Nbf. Ālidēnsis, aus Alis (=
    ————
    Elis) gebürtig, captivus, Plaut. capt. 880.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Elis

  • 3 ortus [1]

    1. ortus, ūs, m. (orior), I) der Aufgang (Ggstz. occasus, obitus), 1) eig.: ortus primi solis, Verg.: ortus quartus lunae, der vierte Tag nach dem Neumonde, Verg.: ortus brumalis, die Winter-Morgenseite, Apul. – oft Plur., solis et lunae reliquorumque siderum ortus, Cic.: ortus et obitus signorum, Cic.: stellarum ortus atque obitus, Catull.: ortus occasusque siderum, Cic. – u. das Sich- Erheben des Windes, Favonii, Plin. 17, 57. – 2) meton.: ortus solis, Sonnenaufgang = Morgengegend, Orient, Cic. u. Liv.: ab ortu ad occasum commeans, Cic. – II) übtr., die Entstehung, a) leb. Wesen, die Entstehung, Geburt, deorum (Ggstz. interitus), Cic.: puerorum, Cic.: primus animantium, Cic.: primo ortu, gleich nach der Geburt: Cic.: Cato ortu Tusculanus, Cic.: ortum ducere ab Elide, abstammen von E., Ov. – b) das Wachsen, Hervorwachsen der Feldfrüchte usw., Lucr. 5, 211. – c) die Quelle, Avien. or. marit. 61. – d) abstr. Ggstde., die Entstehung, der Ursprung, tribuniciae potestatis, Cic.: iuris ortum a fonte repetere, Cic.

    lateinisch-deutsches > ortus [1]

  • 4 pugna

    pūgna, ae, f. (pugno), der Kampf Mann gegen Mann, sowohl vom Kampfe einzelner als ganzer Heere, das Gefecht, Treffen ( während proelium das Treffen zwischen zwei Heeren, die Schlacht bezeichnet; vgl. Caes. b. G. 3, 4. § 3 diuturnitate pugnae hostes defessi proelio excedebant), I) eig. u. meton.: A) eig.: a) im allg.: p. singularis, Zweikampf, Macr. u. Sulp. Sever.: p. equestris, Cic.: p. pedestris, Verg.: p. navalis, Cic.: p. gladiatorum, Suet.: p. mala (unglückliches), Cic.: p. Cannensis (eig. u. übtr.), s. Cannae( unter Cannae): pugna Leuctrica, Pharsalica, Cic.: pugna Cannarum, Trasumeni, bei K., am Tr., Liv.: pugna ad lacum Regillum facta, Liv., u. bl. pugna apud Regillum lacum, Liv.: pugna navalis ad Tenedum, Cic., apud Salamina, Nep.: genus hoc est ex essedis pugnae, Caes.: pugnam capessere, Liv. (s. Drak. Liv. 10, 5, 4): pugnam manu capessere, selbst handgemein werden, Tac.: pugnam edere, Liv.: pugnam ciere, Liv.: pugnam committere, Cic., cum alqo, Cic.: pugna atrox concitatur (entspinnt sich), Liv.: pugnam inter se conserere, Liv.: ad pugnam elicere, Liv.: pugnam incipere, Liv., instaurare, Liv.: pugnam inire, Liv.: pugnam restituere, Liv.: pugna paulisper recrudescit, Liv.: pugnā decertare, Caes.: pugnam navalem facere (liefern), Nep.: pugnare pugnam, s. pūgno: pugnam detrectare, Liv.: ex pugna se eripere, Cic.: in pugnam prodire, Liv.: ad pugnam procedere, Liv.: equites primos ab utroque cornu in pugnam educere, Liv.: interesse pugnae navali apud Salamina, Nep.: integri profligatam pugnam acceperunt, übernahmen in frischer Kraft den schon beinahe verlorenen Kampf, Liv.: in prima pugna Brutus et Aruns invicem se occīderunt, Eutr.: nonnumquam res ad manus atque ad pugnam vocabatur, zur Schlägerei (bei Trinkgelagen), Cic.: pugna iam in manus, iam ad gladios venerat, Liv. – b) insbes., das Kampfspiel, pugna quinquennis Graia Elide, Ov. met. 14, 325. – B) meton.: a) die zum Treffen aufgestellte Schlachtlinie, das Treffen, ordinata per principes hastatosque ac triarios pugna, Liv.: pugnam mediam tueri, das Mitteltreffen, Liv.: pugnam mutare, Curt. – b) der Kampf = Krieg, non Siciliae illis adversa pugna in ore est, sed Graeciae victoria, Iustin. 5, 4, 17. – II) übtr.: a) der Kampf, Streit, doctissimorum hominum, Cic.: litterarum, der Gelehrten, Plin.: pugna adversus dolorem, Gell. 12, 5, 2: pugnas edere, Cic. – b) der ( listige) Streich (vgl. Brix Plaut. capt. 583), iam aliquid pugnae dedit (hat gespielt), Plaut.: u. so dabit pugnam denuo, Ter.: priusquam istam pugnam pugnabo, dabo aliam pugnam claram et commemorabilem, Plaut. – c) v. Beischlaf, Mart. 10, 38, 6.

    lateinisch-deutsches > pugna

  • 5 alii

    [st1]1 [-] alii, ancien gén. m. sing. de alius. [st1]2 [-] Alii, ōrum, m.: les habitants d'Elis; les habitants de l'Elide.

    Dictionarium latinogallicum > alii

  • 6 Alpheus

    [st1]1 [-] Alphēus (Alphēos), i, m.: l'Alphée (fleuve d'Elide).    - [gr]gr. Ἀλϕειός.    - Ov. M. 2, 250; Am. 3, 6, 29. [st1]2 [-] Alphēus, a, um: de l'Alphée.    - Virg. En. 10, 179; Claud. B. Get. 575.

    Dictionarium latinogallicum > Alpheus

  • 7 andremas = andrachne.

    [st1]1 [-] Andrĭa, ae, f.: l'Andrienne (comédie de Plaute). [st1]2 [-] Andrĭa, ae, f.: Andria (ville d'Elide).

    Dictionarium latinogallicum > andremas = andrachne.

  • 8 Andria

    [st1]1 [-] Andrĭa, ae, f.: l'Andrienne (comédie de Plaute). [st1]2 [-] Andrĭa, ae, f.: Andria (ville d'Elide).

    Dictionarium latinogallicum > Andria

  • 9 Arethusa

    Arethusa, ae, f. Aréthuse. [st2]1 [-] nymphe de l'Elide, aimée par Alphée. [st2]2 [-] célèbre fontaine près de Syracuse. [st2]3 [-] une fontaine en Eubée. [st2]4 [-] une fontaine en Béotie. [st2]5 [-] un lac en Arménie. [st2]6 [-] une ville de Macédoine. [st2]7 [-] une ville de Syrie.

    Dictionarium latinogallicum > Arethusa

  • 10 Augīās

    Augīās (Augēās), ae, m. Augias (roi d'Elide, tué par Hercule).    - [gr]gr. Αὐγείας.    - cloacas Augeae purgare, Sen. Apocol.: nettoyer les écuries d'Augias (entreprendre un travail qui répugne). - voir hors site Augias.

    Dictionarium latinogallicum > Augīās

  • 11 Augēās

    Augīās (Augēās), ae, m. Augias (roi d'Elide, tué par Hercule).    - [gr]gr. Αὐγείας.    - cloacas Augeae purgare, Sen. Apocol.: nettoyer les écuries d'Augias (entreprendre un travail qui répugne). - voir hors site Augias.

    Dictionarium latinogallicum > Augēās

  • 12 Elis

    - idis s f sg 3is
    Élide (GR)

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > Elis

  • 13 ortus

    1. ortus, ūs, m. (orior), I) der Aufgang (Ggstz. occasus, obitus), 1) eig.: ortus primi solis, Verg.: ortus quartus lunae, der vierte Tag nach dem Neumonde, Verg.: ortus brumalis, die Winter-Morgenseite, Apul. – oft Plur., solis et lunae reliquorumque siderum ortus, Cic.: ortus et obitus signorum, Cic.: stellarum ortus atque obitus, Catull.: ortus occasusque siderum, Cic. – u. das Sich- Erheben des Windes, Favonii, Plin. 17, 57. – 2) meton.: ortus solis, Sonnenaufgang = Morgengegend, Orient, Cic. u. Liv.: ab ortu ad occasum commeans, Cic. – II) übtr., die Entstehung, a) leb. Wesen, die Entstehung, Geburt, deorum (Ggstz. interitus), Cic.: puerorum, Cic.: primus animantium, Cic.: primo ortu, gleich nach der Geburt: Cic.: Cato ortu Tusculanus, Cic.: ortum ducere ab Elide, abstammen von E., Ov. – b) das Wachsen, Hervorwachsen der Feldfrüchte usw., Lucr. 5, 211. – c) die Quelle, Avien. or. marit. 61. – d) abstr. Ggstde., die Entstehung, der Ursprung, tribuniciae potestatis, Cic.: iuris ortum a fonte repetere, Cic.
    ————————
    2. ortus, ī, m., in Handschrn. und nach den Gramm. st. hortus, s. Haupt opusc. 1, 58.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ortus

  • 14 pugna

    pūgna, ae, f. (pugno), der Kampf Mann gegen Mann, sowohl vom Kampfe einzelner als ganzer Heere, das Gefecht, Treffen ( während proelium das Treffen zwischen zwei Heeren, die Schlacht bezeichnet; vgl. Caes. b. G. 3, 4. § 3 diuturnitate pugnae hostes defessi proelio excedebant), I) eig. u. meton.: A) eig.: a) im allg.: p. singularis, Zweikampf, Macr. u. Sulp. Sever.: p. equestris, Cic.: p. pedestris, Verg.: p. navalis, Cic.: p. gladiatorum, Suet.: p. mala (unglückliches), Cic.: p. Cannensis (eig. u. übtr.), s. Cannensis ( unter Cannae): pugna Leuctrica, Pharsalica, Cic.: pugna Cannarum, Trasumeni, bei K., am Tr., Liv.: pugna ad lacum Regillum facta, Liv., u. bl. pugna apud Regillum lacum, Liv.: pugna navalis ad Tenedum, Cic., apud Salamina, Nep.: genus hoc est ex essedis pugnae, Caes.: pugnam capessere, Liv. (s. Drak. Liv. 10, 5, 4): pugnam manu capessere, selbst handgemein werden, Tac.: pugnam edere, Liv.: pugnam ciere, Liv.: pugnam committere, Cic., cum alqo, Cic.: pugna atrox concitatur (entspinnt sich), Liv.: pugnam inter se conserere, Liv.: ad pugnam elicere, Liv.: pugnam incipere, Liv., instaurare, Liv.: pugnam inire, Liv.: pugnam restituere, Liv.: pugna paulisper recrudescit, Liv.: pugnā decertare, Caes.: pugnam navalem facere (liefern), Nep.: pugnare pugnam, s. pugno: pugnam detrectare, Liv.: ex pugna se eripere,
    ————
    Cic.: in pugnam prodire, Liv.: ad pugnam procedere, Liv.: equites primos ab utroque cornu in pugnam educere, Liv.: interesse pugnae navali apud Salamina, Nep.: integri profligatam pugnam acceperunt, übernahmen in frischer Kraft den schon beinahe verlorenen Kampf, Liv.: in prima pugna Brutus et Aruns invicem se occīderunt, Eutr.: nonnumquam res ad manus atque ad pugnam vocabatur, zur Schlägerei (bei Trinkgelagen), Cic.: pugna iam in manus, iam ad gladios venerat, Liv. – b) insbes., das Kampfspiel, pugna quinquennis Graia Elide, Ov. met. 14, 325. – B) meton.: a) die zum Treffen aufgestellte Schlachtlinie, das Treffen, ordinata per principes hastatosque ac triarios pugna, Liv.: pugnam mediam tueri, das Mitteltreffen, Liv.: pugnam mutare, Curt. – b) der Kampf = Krieg, non Siciliae illis adversa pugna in ore est, sed Graeciae victoria, Iustin. 5, 4, 17. – II) übtr.: a) der Kampf, Streit, doctissimorum hominum, Cic.: litterarum, der Gelehrten, Plin.: pugna adversus dolorem, Gell. 12, 5, 2: pugnas edere, Cic. – b) der ( listige) Streich (vgl. Brix Plaut. capt. 583), iam aliquid pugnae dedit (hat gespielt), Plaut.: u. so dabit pugnam denuo, Ter.: priusquam istam pugnam pugnabo, dabo aliam pugnam claram et commemorabilem, Plaut. – c) v. Beischlaf, Mart. 10, 38, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pugna

  • 15 ortus

        ortus ūs, m    [orior], a rising: ante ortum solis, sunrise, Cs.: ab ortu ad occasum, from east to west. solis, the east: primi sub lumina solis et ortūs, V.: rutilo ab ortu, O.: ad umbram lucis ab ortu, from morning till night, H.—Fig., a rise, beginning, origin: tribuniciae potestatis: iuris: ab Elide ducimus ortūs, derive our origin, O.: ortūs nascentium, the birth: Cato ortu Tusculanus, by birth: fluminis ortūs, source, O.
    * * *
    I
    orta, ortum ADJ
    decended/born/sprung (from w/ex/ab/ABL)

    a se ortus -- w/out famous ancestors

    II
    rising (sun/star); sunrise, daybreak, dawn, east; the East; begining/dawning; birth; ancestry; coming into being; source; springing up (wind)

    Latin-English dictionary > ortus

  • 16 pūgna

        pūgna ae, f    [PAC-], a hand-to-hand fight, fight at close quarters, battle, combat, action, engagement: eam pugnam laudibus tulit, i. e. the single combat, L.: res ad pugnam atque ad manūs vocabatur, came to blows: diuturnitate pugnae defessi, Cs.: magna, L.: equestris, a cavalry action: pedestris, V.: gladiatoria: navalis, N.: calamitosissima: mala, S.: Quinquennis Graia Elide pugna, i. e. the games, O.— Troops drawn up for battle, a line of battle: mediam pugnam tueri, the middle line, L.: segregat pugnam eorum, L.: pugnam mutare, Cu. — A battle, contest, dispute, quarrel: Dabit hic pugnam aliquam denuo, i. e. will make some new trouble, T.: doctissimorum hominum: Audiet pugnas iuventus, stories of battle, H.
    * * *
    battle, fight

    Latin-English dictionary > pūgna

  • 17 Elei

    Ēlis, ĭdis (acc. Elin, Ov. M. 2, 679; 5, 608; 12, 550; Stat. S. 2, 6, 47; Plin. 2, 71, 73, § 181; 7, 20, 20, § 84:

    Elidem,

    Nep. Alcib. 4, 4; abl. usually Elide;

    but Eli,

    Cic. N. D. 3, 23, 59; id. Fam. 13, 26, 2), f., = Êlis; also Ālis, Alidis = Dor. Alis (Plaut. Capt. prol. 9, 26, 31; cf.

    Aleus,

    id. ib. 27), the most westerly district of the Peloponnesus, with a capital of the same name, in the vicinity of which Olympia was situated, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 6, 10, § 22; Cic. Div. 1, 41; Verg. A. 3, 694; 6, 588; Ov. M. 9, 187; Val. Fl. 1, 389 et saep.—Of the capital, Nep. Alcib. 4, 4; Ov. M. 12, 550.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ēlēus, a, um, adj., Elean; and in the poets also for Olympian:

    flumen,

    i. e. the Alphēus, Ov. M. 5, 576; called also Eleus amnis, Poëta ap. Sen. Q. N. 3, 1:

    campus,

    i. e. Olympia, Verg. G. 3, 202; cf.:

    carcer,

    Tib. 1, 4, 33; Ov. H. 18, 166:

    quadriga,

    Prop. 3, 9, 17 (4, 8, 17 M.):

    palma,

    Hor. C. 4, 2, 17:

    Juppiter,

    Prop. 3, 2, 20 (4, 1, 60 M.);

    called also Eleus parens,

    Val. Fl. 4, 227:

    lustra,

    Stat. S. 2, 6, 72.—In plur. subst.:

    Ēlēi

    , ōrum, m., the inhabitants of Elis, Plin. 10, 28, 40, § 175.—
    B.
    Ēlĭi, ōrum, m., the inhabitants of Elis, the Eleans, Cic. Div. 2, 12, 28; Plin. 4, 5, 6, § 14.—
    C.
    * Ēlēis, ĭdis, f., adj., Elean:

    humus,

    Verg. Cat. 11, 32 Heyne.—
    D.
    * Ēlĭas, ădis, f., adj., Elean, poet. for Olympian:

    equae,

    Verg. G. 1, 59.—
    E.
    * Ēlĭdensis, e, adj., of Elis:

    Phaedo,

    Gell. 2, 18, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Elei

  • 18 elido

    ē-līdo, si, sum, 3, v. a. [laedo].
    I. A.
    Lit.:

    aurigam e curru,

    Cic. Rep. 2, 41:

    oculos,

    Plaut. Rud. 3, 2, 45; Verg. A. 8, 261:

    ignem velut e silice,

    Plin. 11, 37, 86, § 214; cf.:

    flammas ex sese,

    id. 18, 35, 84, § 358:

    ignes nubibus,

    Ov. M. 6, 696:

    aërem lituis,

    Luc. 7, 476:

    partum,

    i. e. to produce abortion, Cels. 1, 7; Plin. 25, 3, 7, § 25:

    litteras,

    to strike out by syncope, to elide, Gell. 5, 12, 5:

    vina praelis,

    i. e. to press out, Prop. 4 (5), 6, 73; cf.

    herbam,

    Ov. F. 4, 371:

    corpora equorum eodem elisa, i. e. ad litus ejecta,

    Tac. A. 2, 24.—
    B.
    Trop.: animam alicui, Lucil. ap. Non. 291, 32:

    (imago) recta retrorsum Sic eliditur, ut, etc.,

    is thrown back, reflected, Lucr. 4, 296:

    colores repercussu parietum,

    Plin. 37, 9, 52, § 137:

    sibilum,

    to force out, Cels. 4, 4, 2; cf.

    sonum,

    Plin. 11, 51, 112, § 269; 14, 22, 28, § 146:

    vocem,

    Quint. 11, 3, 51:

    morbum,

    to drive out, expel, Cels. 4, 4, 3; Hor. Ep. 1, 15, 6: magnas sententias, to send forth, utter (the fig. being that of a cloud discharging itself), Quint. 2, 11, 7 Spald.—
    II.
    To break or dash to pieces, to shatter, to crush to death.
    A.
    Lit.:

    talos alicui,

    Plaut. Mil. 2, 2, 12:

    tuum caput,

    id. Poen. 2, 46; Liv. 21, 45:

    fauces,

    to strangle, Ov. M. 12, 142: naves, * Caes. B. C. 3, 27, 2:

    aliquem stipite,

    Curt. 9, 7 fin.:

    draconem pondere,

    Plin. 8, 11, 11, § 32:

    geminos angues (Hercules),

    i. e. to strangle, Verg. A. 8, 289; cf.

    infantes,

    Flor. 3, 3, 17 al. —
    B.
    Trop., to break down, destroy:

    (poetae) nervos omnes virtutis elidunt,

    Cic. Tusc. 2, 11 fin.; cf.:

    aegritudine elidi,

    id. ib. 5, 6, 16:

    prius pactum per posterius,

    i. e. to abrogate, Dig. 2, 14, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > elido

  • 19 Elii

    Ēlis, ĭdis (acc. Elin, Ov. M. 2, 679; 5, 608; 12, 550; Stat. S. 2, 6, 47; Plin. 2, 71, 73, § 181; 7, 20, 20, § 84:

    Elidem,

    Nep. Alcib. 4, 4; abl. usually Elide;

    but Eli,

    Cic. N. D. 3, 23, 59; id. Fam. 13, 26, 2), f., = Êlis; also Ālis, Alidis = Dor. Alis (Plaut. Capt. prol. 9, 26, 31; cf.

    Aleus,

    id. ib. 27), the most westerly district of the Peloponnesus, with a capital of the same name, in the vicinity of which Olympia was situated, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 6, 10, § 22; Cic. Div. 1, 41; Verg. A. 3, 694; 6, 588; Ov. M. 9, 187; Val. Fl. 1, 389 et saep.—Of the capital, Nep. Alcib. 4, 4; Ov. M. 12, 550.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ēlēus, a, um, adj., Elean; and in the poets also for Olympian:

    flumen,

    i. e. the Alphēus, Ov. M. 5, 576; called also Eleus amnis, Poëta ap. Sen. Q. N. 3, 1:

    campus,

    i. e. Olympia, Verg. G. 3, 202; cf.:

    carcer,

    Tib. 1, 4, 33; Ov. H. 18, 166:

    quadriga,

    Prop. 3, 9, 17 (4, 8, 17 M.):

    palma,

    Hor. C. 4, 2, 17:

    Juppiter,

    Prop. 3, 2, 20 (4, 1, 60 M.);

    called also Eleus parens,

    Val. Fl. 4, 227:

    lustra,

    Stat. S. 2, 6, 72.—In plur. subst.:

    Ēlēi

    , ōrum, m., the inhabitants of Elis, Plin. 10, 28, 40, § 175.—
    B.
    Ēlĭi, ōrum, m., the inhabitants of Elis, the Eleans, Cic. Div. 2, 12, 28; Plin. 4, 5, 6, § 14.—
    C.
    * Ēlēis, ĭdis, f., adj., Elean:

    humus,

    Verg. Cat. 11, 32 Heyne.—
    D.
    * Ēlĭas, ădis, f., adj., Elean, poet. for Olympian:

    equae,

    Verg. G. 1, 59.—
    E.
    * Ēlĭdensis, e, adj., of Elis:

    Phaedo,

    Gell. 2, 18, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Elii

  • 20 Elis

    Ēlis, ĭdis (acc. Elin, Ov. M. 2, 679; 5, 608; 12, 550; Stat. S. 2, 6, 47; Plin. 2, 71, 73, § 181; 7, 20, 20, § 84:

    Elidem,

    Nep. Alcib. 4, 4; abl. usually Elide;

    but Eli,

    Cic. N. D. 3, 23, 59; id. Fam. 13, 26, 2), f., = Êlis; also Ālis, Alidis = Dor. Alis (Plaut. Capt. prol. 9, 26, 31; cf.

    Aleus,

    id. ib. 27), the most westerly district of the Peloponnesus, with a capital of the same name, in the vicinity of which Olympia was situated, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 6, 10, § 22; Cic. Div. 1, 41; Verg. A. 3, 694; 6, 588; Ov. M. 9, 187; Val. Fl. 1, 389 et saep.—Of the capital, Nep. Alcib. 4, 4; Ov. M. 12, 550.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ēlēus, a, um, adj., Elean; and in the poets also for Olympian:

    flumen,

    i. e. the Alphēus, Ov. M. 5, 576; called also Eleus amnis, Poëta ap. Sen. Q. N. 3, 1:

    campus,

    i. e. Olympia, Verg. G. 3, 202; cf.:

    carcer,

    Tib. 1, 4, 33; Ov. H. 18, 166:

    quadriga,

    Prop. 3, 9, 17 (4, 8, 17 M.):

    palma,

    Hor. C. 4, 2, 17:

    Juppiter,

    Prop. 3, 2, 20 (4, 1, 60 M.);

    called also Eleus parens,

    Val. Fl. 4, 227:

    lustra,

    Stat. S. 2, 6, 72.—In plur. subst.:

    Ēlēi

    , ōrum, m., the inhabitants of Elis, Plin. 10, 28, 40, § 175.—
    B.
    Ēlĭi, ōrum, m., the inhabitants of Elis, the Eleans, Cic. Div. 2, 12, 28; Plin. 4, 5, 6, § 14.—
    C.
    * Ēlēis, ĭdis, f., adj., Elean:

    humus,

    Verg. Cat. 11, 32 Heyne.—
    D.
    * Ēlĭas, ădis, f., adj., Elean, poet. for Olympian:

    equae,

    Verg. G. 1, 59.—
    E.
    * Ēlĭdensis, e, adj., of Elis:

    Phaedo,

    Gell. 2, 18, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Elis

См. также в других словарях:

  • Elide — Élide Nome d’Élide Νομός Ηλείας Statistiques Périp …   Wikipédia en Français

  • Élide (desambiguación) — Élide puede referirse a: Élide, prefectura de Grecia. Élide, ciudad estado de la Grecia antigua. Hipias de Élide, sofista nacido en esta ciudad. Véase también Historia de Élide Esta …   Wikipedia Español

  • Elide — E*lide , v. t. [imp. & p. p. {Elided}; p. pr. & vb. n. {Eliding}.] [L. elidere to strike out or off; e + laedere to hurt by striking: cf. F. [ e]lider. See {Lesion}.] 1. To break or dash in pieces; to demolish; as, to elide the force of an… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Elide Melli — (* 29. November 1952 in Mondavio) ist eine italienische Schauspielerin und Produzentin. Im deutschen Sprachraum wurde sie einem breiten Publikum insbesondere durch die Verkörperung der Figur der Frau Daria in der Michael Ende Buchverfilmung Momo… …   Deutsch Wikipedia

  • elide — index delete, eliminate (exclude), relegate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • élide — région de l anc. Grèce (Péloponnèse) où se trouvait Olympie …   Encyclopédie Universelle

  • élidé — élidé, ée (é li dé) part. passé. Détruit par l élision. Une voyelle élidée …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • elide — 1590s, a legal term, to annul, do away with, from M.Fr. elider (16c.), from L. elidere strike out, from ex out (see EX (Cf. ex )) + lidere, comb. form of laedere to strike. Phonological sense is first recorded 1796. Related: Elided; eliding …   Etymology dictionary

  • elide — ► VERB 1) omit (a sound or syllable) when speaking. 2) join together; merge. ORIGIN Latin elidere crush out …   English terms dictionary

  • elide — [ē līd′, ilīd′] vt. elided, eliding [L elidere, to strike out < e , out + laedere, to strike] 1. to leave out; suppress, omit, or ignore 2. to leave out or slur over (a vowel, syllable, etc.) in pronunciation …   English World dictionary

  • Élide — Unidad periférica de Élide Élide Unidad periférica de Grecia Ubicación de la unidad …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»